هیچ

چند روزه همش میخوام اینجا بنویسم، ولی نمیتونم.تو ذهنم پست می نویسم، ولی به نظرم میاد خوب نیست.الانم فکر میکنم اینا مناسب پست کردن نیست.ولی امروز و الان در حد سرریز ، پرم.مضطرب و بی قرارم، کاش دلیل داشتم براش.دل زده و منزجرم ، کاش می دونستم از چی.احساس میکنم تحت فشارم. نمیدونم از چی یا برای چی.منتظر یه تلنگرم که شاید خالی بشم .یا یه معجزه که آرومم کنه.شدیدا دلم آرامش میخواد.ارتباطم با آدما بیش از اندازه شده، به خاطر کلاسا و مدرسه بچه ها باید با چندیدن نفر در تماس باشم و هزینه پرداخت کنم و ببرم و بیارم و ... خیلی سخته برام.من خودم ارتباطم صفره .و تو این یکی دو هفته ی اخیر، همسر کارش زیاد بوده و هر روز تا دیروقت خونه نبوده. همه کار بچه ها بدون استراحت با من بوده . از ارتباط با بچه ها هم خسته م.امروز احساس بی فایده بودن هم می کنم.درس نخوندم.به جاش تمرینای یه دوره ی خودشناسی که همینجوری بی هدف میرم رو انجام دادم، کل صبحم رو گرفت ، تا ساعت ۲. واقعا زیاد تمرین داده بود.حتی یادم رفت ناهار بخورم.اونا رو حل میکردم و تو دلم موج میزد که ولش کن، پاشو درس بخون. از طرف دیگه نمیتونستم تحمل کنم انجام نداده بمونه...میدونم کار بی فایده ای نبوده و اینم خودش یه قدمه، ولی دلشوره م اینو قبول نمی کنه.ناهار غذای یخچالی گرم کردم، ولی شام آش رشته پختم.با پسر یه لودر ساختیم.دختر خیلی غر زد و گریه کرد و گفت شما منو دوس ندارید.پسر چند دقیقه یه بار یه اردر جدید داره، گوشی بده ، فلان کارتونو بذار ، نه، اینو رد کن ، یه چیزی بده بخورم ، ماستم تموم شد ، اب می خوام، اینجا چی نوشته؟ کشک بده ، نودل می خوام ، ...... (کار هر روز و هر لحظه شه)واقعا از وقتی میاد خونه من همش باید پاسخ گو باشم.من آدمیم که معمولا حوصله هیچ...

دلم میخواد مرموز باشم اینجا ، زیبا و ادبی و خاص بنویسم؛

ولی ساده ترین و دم دستی ترین چیزهای موجود ، درونم مثل ماست ترشیده میجوشن و سرریزم می کنن ...

هیچ...

همین الان این جمله جلوی روم سبز شد!

"میزان پختگی آدما، ارتباط مستقیمی با اصالت چیزایی که اونا رو بهم می‌ریزه داره."

تا بهم یادآوری کنه چقدر خام و سطحی و کم عمق و غیر اصیلم!

هیچ...